چراغ

چِراغ، از ابزار‌های روشنایی و گرمایی که به‌سبب اهمیت فوق‌العادۀ نور و آلات مربوط به تولید آن، در فرهنگ ایرانی از ارزشهای کاربردی و نمادین بسیار برخوردار است. 
چراغهای ابتدایی از یک مخزن سوخت و فتیله‌ای ساخته‌‌شده از الیاف گیاهی تشکیل می‌شد که مخزن آن ‌را با روغن حیوانی پر می‌کردند تا فتیلۀ چراغ را تغذیه کند (فوربز، VI / 123). استفاده‌کنندگان از این نوع چراغها مجبور بودند گاه به گاه سر فتیله را بزنند تا نورافشانی چراغ را بیشتر کنند. این کار را در زبان فارسی «گُل‌گرفتن»، و اسباب مخصوص این کار را «گل‌گیر» می‌نامند (نک‍ : شهری، 1 / 229، حاشیۀ 14؛ کتیرایی، 308، حاشیۀ 18؛ مستوفی، 2 / 594).