تسبیح تربت

از دانشنامه‌ی اسلامی

از تربت‌ سیدالشهداء علیه السلام، به خاطر قداست و فضیلت و الهام‌بخشى آن، «تسبیح» براى ذکر گفتن تهیه مى‌شود. در فضیلت تسبیح تربت امام حسین علیه السلام روایاتی وارد ‌شده است.

تسبیح از تربت امام حسین

حضرت فاطمه سلام الله علیها از تربت‌ حضرت حمزه سیدالشهداء، تسبیحى ساخته و به نخ کرده بود و با آن، ذکر تسبیحات مى‌گفت، مردم همچنان کردند. پیش از تسبیح ‌گِلى، حضرت زهرا تسبیحى داشت از نخ پشمین که به آن گره هاى متعدد زده بود و آن را مى‌گرداند و تسبیح و تکبیر مى‌گفت، تا آن که حضرت حمزه در جنگ احد به شهادت‌ رسید. آنگاه از تربت او تسبیحى ساخت.

چون امام حسین علیه السلام شهید شد به خاطر مزیت ‌و فضیلت تربت او، این کار درباره تربت قبر آن امام شهید انجام گرفت. و رسم مردم بر این جارى شد تا آن که پس از شهادت امام حسین علیه السلام، از تربت قبر او تسبیح فراهم مى‌کردند: «فلما قُتل الحسین صلوات الله علیه عدل بالامر الیه فاستعملوا تربته لما فیه من الفضل والمزیة».

فضیلت تربت امام حسین

تربت‌ سیدالشهداء علیه السلام، به خاطر قداست و فضیلت و الهام‌بخشى آن، هم در نماز مورد سجود قرار مى‌گیرد، هم از آن تسبیح براى ذکر گفتن تهیه مى‌شود، هم کام نوزاد را برمى‌دارند و هم ‌همراه میت به صورت حنوط، به کار مى‌رود.

خاکى که مدفن یک شهید است، انتقال‌دهنده فرهنگ شهادت و الهام‌بخش شجاعت و ایمان است و تسبیحى که با چنین تربتى‌ گفته شود، اجر مضاعف دارد. از امام صادق علیه السلام احادیثى در فضیلت تسبیح تربت حضرت ‌سیدالشهداء علیه السلام روایت ‌شده است. از جمله فرمود: «من کانت معه سبحة من‌ طین قبر الحسین علیه السلام کتب مُسبّحاً و إن لم یسبّح بها» هر که تسبیحى از تربت قبر حسین علیه السلام داشته باشد، تسبیحگوى نوشته مى‌شود، هر چند با آن تسبیح نگوید.

امام ‌کاظم علیه السلام فرمود: «لایستغنى شیعتنا عن اربع: ... و سبحة من طین قبر الحسین فیها ثلاث و ثلاثون حبّة...» شیعه ما از چهار چیز بى‌نیاز نیست: ... یکى هم تسبیحى با ۳۳ دانه از خاک ‌قبر امام حسین علیه السلام.

پانویس

  1. بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۱۳۳.
  2. المزار، شیخ مفید (چاپ کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ ق) ص ۱۵۰.
  3. بحارالانوار، ج ۸۲، ص ۳۳۳.
  4. المزار، شیخ مفید، ص ۳۴۰.
  5. در «المزار» شیخ مفید، ص ۱۵۲، عدد سى و چهار دانه آمده است.
  6. براى آگاهى از تاریخچه تسبیح و تسبیح تربت و آداب آن ر.ک: «دایرة المعارف تشیع‌»، ج ۴، ص ۲۰۵.

منابع