طوبی

از دانشنامه‌ی اسلامی



طوبی مؤنّث اطیب به معناى پاکیزه، اسم درختى است در بهشت که ریشه آن در خانه رسول خدا صلى الله علیه و آله است.

در اینجا طوبی به معناى درخت بهشتى مورد نظر است و واژه «طوبی» یک بار در قرآن آمده است:

«اَلَّذینَ ءامَنوا وعَمِلُوا الصّلِحتِ طوبى لَهُم...». (سوره رعد(۱۳)/۲۹)

با توجه به آیه کریمه، این نکات بدست می آید:

  1. ایمان و عمل صالح، مایه بهره مندى از درخت طوبى در بهشت است.
  2. بهشتیان، بهره مند از درخت طوبى در بهشت هستند.

پانویس

  1. لسان العرب، ج۸، ص۲۳۴، «طیب»؛ فرهنگ فارسى، ج۲، ص۲۲۳۸، «طوبى».
  2. مجمع البیان، ج۵-۶، ص۴۴۷؛ ترتیب العین، ج۲، ص۱۱۰۵، «طیب».

منابع