میرزا بابا راز شیرازی

راز شیرازی ذهبی، ابوالقاسم

قرن: ۱۳ (۱۲۸۶-۱۲۰۲ ق)

فقیه، عارف و شاعر متخلص به راز و مشهور به میرزا بابا. وى در شیراز متولد شد و به اقتضاى حال خانوادگى و محیط زندگى به تحصیل علوم زمان خود همت گماشت و در امور مذهبى به درجه‌ى اجتهاد رسید.

او از مریدان پدر خود که قطب سلسله ‌ى ذهبیه بود، شد و پس از مرگ او به ارشاد آن سلسله پرداخت و تولیت آستانه‌ ى شاه چراغ شیراز بدو محول گردید. وى به قصد زیارت مشهدالرضا به مشهد رفت و در مراجعت سه سال در تهران ماند و از جانب ناصرالدین ‌شاه لقب مجدالاشراقى یافت.

وى داراى تألیفات و تصانیف بسیار است از آن جمله: «آیات الولایه»؛ «اسرار التوحید والنبوه والولایه والمعاد»؛ «اسرار الولایه»؛ «انوار الشموس الطالعه» در عقاید ذهبیه؛ «اقطاب سلسله ‌ى ذهبیه»؛ «براهین الامامه»؛ «تنبیه المرید»؛ «تباشیر الحکمه» و «مجموعه‌ ى اشعار».

میرزا بابا در سال ۱۲۸۶ ق، به هنگام مراجعت از تهران در مورچه خورت اصفهان وفات یافت. پیکرش را به مشهد منتقل کردند و در ایوان طلا به خاک سپردند.

منابع

• انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۳، ص۷۱.