آمنه بنت ابانآمِنه، بنت ابان بن کلیب بن ربیعة بن عامر، از قبیلۀ بنی ابان و از زنان بلندآوازۀ دورۀ جاهلیت عربستان می‌باشد که به دلیری و بلندهمتی معروف بوده است. ۱ - شوهروی به همسری امیّه بن عبد شمس بن عبد مناف از قبیلۀ قریش درآمد. گویند امیه تا پس از تولد پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله)، ۵۷۰م، زنده بوده است. ۲ - فرزندانعاص، ابوالعاص، ابوالعیص و عویص (که به اعیاص مشهورند)، صفیّه، توبه و اَرْوی نتیجۀ این ازدواج‌اند. ۳ - ازدواج با فرزند امیهپس از مرگ امیه به همسری فرزند امیه درآمد و از او صاحب فرزندی به نام ابومعیط گردید. از این‌روی، بنی امیه که از نسل امیه و آمنه هستند، برادران و عموهای ابومعیط بشمار می‌آیند. ۴ - نکاح مقتازدواج آمنه با فرزند امیه بر مبنای قانون دورۀ جاهلیت بود که همسران مرد پس از مرگ وی به ارث به پسر بزرگ او می‌رسیدند و پسر می‌توانست با همسر پدر در صورتی که مادر خود او نباشد ازدواج کند. این ازدواج، که در اسلام به نام (نکاح مَقْت) شهرت دارد، در آیۀ ۲۲ از سورۀ نساء تحریم شده و از گناهان بزرگ بشمار آمده است. ۵ - فهرست منابع(۱) ابن کلبی، هشام بن محمد، جمهرة‌النسب، به کوشش عبدالستار احمد فرّاخ، ج۱، ص۱۴۹، کویت، ۱۴۰۳ق. (۲) امین، حسن، الموسوعة الاسلامیة، ج۱، ص۱۸۳، بیروت، ۱۳۹۵ق. (۳) بلاذری، احمد بن یحیی، انساب‌الاشراف، ج۵، ص۳۰۶، بیت‌المقدس، ۱۹۳۶م. (۴) فوازه، زینب بنت یوسف، الدر المنثور، ص ۱۷، مصر، ۱۳۱۲ق. ۶ - پانویس
۷ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آمنه بنت ابان»، ج۲، ص۵۱۰. رده‌های این صفحه : مقالات دانشنامه بزرگ اسلامی
|