آیات صفت مجیءآیات وصف کننده خداوند به آمدن را آیات صفت مجیء گویند. ۱ - تعریفمنظور از "آیات صفت مجیء" آیاتی است که وصف "مجیء" (آمدن) را به خداوند نسبت داده‌اند؛ ۲ - جهالت گروه مشبههآیه ۲۲ سوره فجر: (وجاء ربک والملک صفا صفا). این آیات، دست آویز گروه مشبهه قرار گرفته و با توجه به ظاهر این آیات و جمود بر لفظ، به جسمیت خداوند معتقد شده، می‌گویند: خداوند در قیامت به جمع خلایق می‌پیوندد و دیده می‌شود (!). ۳ - قول صحیحولی مسلما - همان گونه که اغلب مفسران اشاره کرده‌اند - تفسیر این آیات غیر از برداشت ظاهری و قشری مشبهه است، و منظور از آن، فرارسیدن فرمان خدا برای رسیدگی به حساب مردم، یا فرارسیدن آیات عظمت و نشانه او است. ۴ - لفظ مقدر در این آیهبنابراین لفظی همانند "امر" در این آیات، مقدر است: " و جاء امر ربک ". این تفسیر، با آیات متعددی از قرآن نیز تایید می‌شود که "مجیء" را به "امر" خداوند و مانند آن منسوب دانسته‌اند؛ ۵ - آیات مربوطه(ولما جاء امرنا نجینا هودا والذین آمنوا معه) و نیز آیات ۴۰، ۶۶، ۷۶، ۸۲، ۹۴ و ۱۰۱ سوره هود ؛ یا این که این آیات در صدد ترسیم مفاهیم عقلی در لباس محسوس و تشریح ظهور هیبت و عظمت خداوند در روز رستاخیز است. [۱۱]
سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۰۴.
[۱۳]
مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، روش تازه‌ای درتفسیر موضوعی قرآن، ج۴، ص۲۷۹-۲۸۴.
[۱۴]
سبحانی، جعفر، منشور جاوید قرآن، ج۳، ص۳۵۹.
۶ - پانویس
۷ - منبععلوم قرآنی، برگرفته از مقاله «آیات صفت مجیء». |