افت - به فتح الف و فاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)افت (به فتح الف و فاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ضرر و فساد و مانند آن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ها و کلمات خود، از این واژه در خصوص مقدّرات الهی و ... استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَفَت (به فتح الف و فاء) به معنای ضرر و فساد و ... می‌باشد. چنان‌که در لغت آمده است: «الآفة: العاهة او عرض مفسد لما اصابه.» حرف دوّم این کلمه «واو» است، لذا گفته می‌شود: «افه اوفا.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص تقدیر الهی چنین می‌فرماید: «یغلب المقدار علی التّقدیر حتّی تکون الافة فی التّدبیر؛ تقدیر الهی چنان بر مقیاس و اندازه‌گیری و حساب انسان غالب است؛ تا جایی که ضرر در تدبیر می‌شود. انسان فکر می‌کند که به مقصود برسد، لکن می‌بیند به ضرر منجّر شد.» جمع آفت: آفات است چنان‌که امام (علیه‌السلام) در نامه‌ی شریح فرموده‌اند: «و تجمع هذه الدّار حدود اربعة الحد الاوّل ینتهی الی دواعی الافات...» لفظ آفت و آفات جمعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۳ - پانویس۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَفَت»، ص۱۰۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|