التواءسستی و کوتاهی در پرداخت بدهی و همچنین کژی و انحراف را اِلتِواء می‌گویند و التواء به معنای نخست در باب قرض و دین به کار رفته است.التواء به معنای دوم در باب صلات، بحث انحراف از قبله به کار رفته است. ۱ - التواء در باب دیناگر زمان پرداخت دین رسیده باشد، بر مدیون واجب است تمام سعی خود را در پرداخت آن به کار گیرد و اگر طلبکار دین را مطالبه کند و مدیون امکان پرداخت داشته باشد، امّا سستی ورزد و پرداخت را به تأخیر اندازد، معصیت کرده است. ۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۶۶۸. |