امر (انشا)امر (انشا) به واداشتن کسی به انجام کاری از طریق دستور اطلاق می‌شود. ۱ - تعریف«امر» به معنای دستور و فرمان است و در اصطلاح بر طلب و درخواست انجام کار دلالت دارد و از اقسام انشا است. امر از نظر علم اصول فقه ، ظهور در وجوب داشته، ساختمان نحوی آن، صیغه «افعل» و «لیفعل» است که لزوم انجام کار (وجوب) از آن فهمیده می‌شود؛ ۲ - مثال۱. (واقیموا الصلاة...) ؛ "و نماز را بر پا دارید". ۲. (... فلیصلوا معک...) ؛ "باید بیایند و با تو نماز گزارند". ۳ - موارد کاربرد صیغه امر۱. استحباب : (واذا قریء القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون)؛ "و چون قرآن خوانده شود گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید امید که بر شما رحمت آید"؛ ۲. اباحه (جواز): (... واذا حللتم فاصطادوا...) ؛ "و چون از احرام بیرون آمدید(می‌توانید) شکار کنید"؛ ۳. تهدید : (... اعملوا ما شئتم...) ؛ "هر چه می‌خواهید بکنید". گاهی صیغه امر برای دعا ، اهانت ، تعجیز ، امتنان و غیر این‌ها نیز می‌آید. ۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «امر (انشا)». |