امیر (مفردات‌نهج‌البلاغه)امیر یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای حاکم می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی درباره‌ی ضرورت وجود حاکم در جامعه و اختلاف با یاران خویش در ماجرای حکمیّت، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیامیر به معنای حاکم آمده است؛ که نسبت به امر به معروف به «عرف» دیروز رجوع شود؛ خواه حقيقى باشد يا نوعى. ۲ - کاربردها۱ـ حضرت ضرورت وجود حاکم را با این کلمه بیان نموده‌اند. چراکه می‌فرماید: «لابدّ للناس من امير بّر أو فاجر ...؛ مردم بايد اميرى داشته باشند خوب باشد يا بد.» اشاره است به آن‌كه بدون حکومت زندگى كردن ميسّر نيست. ۲ـ حضرت امیر (علیه‌السلام) درباره اختلاف یارانش که خواستار حکمیّت بودند، فرموده است: «لقد کنت امس امیرا فاصبحت الیوم مامورا ... و قد احببتم البقاء و لیس لی ان احملکم علی ما تکرهون؛ دیروز امیر بودم، ولی امروز مامور شده‌ام. شما ماندن را خوش داشتید، نمی‌خواهم بر آنچه مکروه دارید مجبورتان کنم.» همچنین می‌فرماید: «و عجبت للمتکبر الذی کان بالامس نطفة و یکون غدا جیفة.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امیر»، ص۷۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|