اکمه (مفردات‌نهج‌البلاغه)اکمه از مفردات نهج البلاغه به معنای بدبختی آمده است همانگونه که حضرت امیر (علیه‌السلام)، بدبختی بنی امیّه را با همین واژه توصیف نموده است. ۱ - توصیف بنی امیهامام (صلوات‌اللّه‌علیه) در رابطه با بدبختی بنی امیه فرموده‌اند: «ان اللّه تعالی سیجمعهم لشرّ یوم ... ثم یفتح لهم ابوابا یسیلون من مستثارهم کسیل الجنتین حیث لم تسلم علیه قارة و لم تثبت علیه اکمة و لم یرد سننه رصّ طود؛ یعنی: خداوند در آینده بنی امیه را برای بدترین روزی جمع می‌کند، ... آنگاه ابواب بلاها را بر آن‌ها می‌گشاید در محل حرکت آن‌ها، بلاها جاری می‌شوند. مانند: سیل دو باغ «قوم سباء» چنان‌که در مقابل آن سیل، ایستاده‌ای سالم نماند و تپّه‌ای مقاومت نکرد؛ و جریان آن‌را کوه محکمی جلو نگرفت.» ۲ - واژه‌شناسی«آکام» جمع اکمه است چنان‌که در شرح عبده آمده است. آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با قرآن کریم فرموده است: «فهو معدن الایمان... و منازل لا یضلّ نهجها المسافرون و اعلام لا یعمی عنها السائرون و آکام لا یجوز عنها القاصدون؛ قرآن معدن ایمان است ... قرآن منازلی است که مسافران در راه‌های راست آن گمراه نمی‌شوند؛ و نشانه‌هایی است که رهروان را نادیده نیستند و قله‌هایی است که قصد کنندگان از آن تجاوز نکنند، یعنی راه‌های حق به قلّه‌های قرآن منتهی می‌شود و اگر قصد کنندگان از آن تجاوز کنند به هلاکت می‌افتند.» از این ماده، فقط دو لفظ فوق در کلام امام (علیه‌السلام) آمده است. ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اکمه»، ص۵۶. |