برهه (مفردات‌نهج‌البلاغه)بُرهَه (به ضم باء و فتح هاء) یا بُرَه، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای زمان طولانی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبُرهَه (بر وزن غُرفه) یا بُرَه به معنای مقداری از زمان طویل و طولانی آمده است. چنان‌که در لغت آمده است: «البرهة: قطعة من الزمان طویلة.» ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) درباره‌ی ذکر خدا فرموده است: «و ما برح لله، عزّت آلائه فی البرهة بعد البرهة ... عبادنا جاهم فی فکرهم و کلّمهم فی ذات عقولهم؛ پیوسته بوده است برای خدا در هر زمانی بعد از زمانی بندگانی که خدا با آن‌ها در ضمیرشان مناجات کرده و در عقلشان سخن گفته است.» ۳ - تعداد کاربرداین کلمه فقط دو بار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُرهه»، ص۱۳۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|