بلل (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَلل (به فتح باء)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای رطوبت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف خدای تعالی و توصیه‌ای با مالک اشتر در مورد مردم و رعیت از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَلل (به فتح باء)، به معنای رطوبت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البلل: الندّوة.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خدای تعالی فرموده است: «ضادّ النور بالظلمة و الوضوح بالبهمة و الجمود بالبلل و الحرور بالصرد؛ نور را با ظلمت، آشکار را با مشتبه، خشکی را با رطوبت و حرارت را با سردی، ضدّ و مخالف هم کرد.» همچنین است «بلّة» در خطبه ۱. «بالّة»: اسم فاعل است یعنی رطوبت دهنده، مانند: باران و... همچنین امام (علیه‌السلام) به مالک اشتر درباره حقوق رعیت می‌نویسد: «فان شکوا ثقلا او علّة او انقطاع شرب او بالّة او احالة ارض... خفّفت عنهم بما ترجو ان یصلح به امرهم؛ اگر شکایت کردند از زیادی خراج و یا از آفت سماوی و یا از قطع آب نهری و یا از نبودن باران و رطوبت و یا فاسد کردن زمین تخم را ... به آن‌ها از خراج تخفیف می‌دهی به حدّی که امید داری کارشان اصلاح شود.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بلل»، ص۱۵۵-۱۵۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|