بور (مفردات‌نهج‌البلاغه)بُور (به ضم باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای هلاکت و کساد بودن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام نصیحت و بیان ویژگی‌های اهل جهالت و نادانی، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبُور (به ضم باء) به معنای هلاکت و کساد بودن آمده است. چنان‌که در لغت آمده است: «بار بورا: هلک.» «بار السوق: کسدت.» «بار العمل: بطل.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام نصیحت فرموده‌اند: «اما رایتم الذین یاملون بعیدا ... کیف اصبحت بیوتهم قبورا و ما جمعوا بورا.» که منظور از «بور» هلاکت و از بین رفتن است. همچنین امام (علیه‌السلام) نسبت به اهل جهالت و نادانی فرموده است: «الی الله اشکو من معشر یعیشون جهالا و یموتون ضلّالا لیس فیهم سلعة ابور من الکتاب اذا تلی حق تلاوته.» «سلعه»: به معنای متاع. «ابور»: اسم تفضیل است یعنی کسادتر. ۳ - تعداد کاربرداین واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بور»، ص۱۶۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|