تفه (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کمی و خسیس بودن، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیه‌ای خطاب امام مجتبی (علیه‌السلام) و نامه‌ای به مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) به معنای کمی و خسیس بودن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «تفه تفها: قل و خسّ.» بنابراین «تافه» به معنای شی قلیل است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی خطاب به امام حسن مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است: «و ایاک و مصادقة الفاجر فانه یبیعک بالتافة؛ دوری کن از رفاقت با فاجر، که او تو را به چیزی اندک می‌فروشد.» همچنین در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر می‌نویسد: «فانک لا تعذر بتضییعک التافة لاحکامک الکثیر المهم؛ تو در تضییع شی‌ء کم، به علت محکم کردن شی‌ء زیاد معذور نیستی.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تفه»، ص۱۷۵. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|