جوح (مفردات‌نهج‌البلاغه)جَوْح(به فتح جیم) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای هلاک کردن و مستاصل کردن که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به معاویه و در بیانی در مورد نکوهش غفلت از مرگ، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیجَوْح (به فتح جیم) به معنای هلاک کردن و مستاصل کردن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «جاج الشی‌ء جوحاً، استاصله.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به معاویه می‌نویسد: «فاراد قومنا قتل نبیّنا و اجتیاح اصلنا؛ قوم قریش خواست پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) ما را بکشد و ریشه ما را بخشکاند.» امام (علیه‌السلام) در بیانی دیگر نسبت به نکوهش غفلت از مرگ فرموده است: «ثم قد نسینا کلّ واعظ و واعظة و رمینا بکل فادح و جائحة؛به علاوه ما هر واعظ و اندرز دهنده‌اى را فراموش كرده‌ايم در حالى كه هدف حوادث سنگين و آفات نابود كننده قرار گرفتيم (با اين حال چه جاى غفلت و فراموشى است؟!.» واژه «جائحه» به معنای آفت هلاک کننده آمده است. ۳ - تعداد کاربرداین دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جوب»، ص۲۳۹. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|