دینفروشیاگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند دین خویش را فروخته است. ۱ - پیشینه دین فروشیاین اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن ابی سفیان به کار برد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: «من دین آنان را خریده‌ام.» . ۲ - روایات درباره دین فروشانبرخی روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند «استواری دنیا به چهار گروه است: ... و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، دین خود را به دنیایش می‌فروشد.». نیز در روایت است: «از میان مردم کسی بدتر است که آخرت را به دنیایش فروشد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشد.» این موضوع را در مباحث اخلاقی اسلام پی می‌جویند. ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ شیعه، ج۱،ص۲۵۵، برگرفته از مقاله«دین فروشی». |