زمان تقریبی مطالعه: 4 دقیقه
 

زبیر بن اروح





زبیر بن اروح که در برخی از منابع از نام پدر او به نام "اروج" نیز یاد شده است. از موالیان دولت اموی به شمار می‌رفت.


۱ - بردن سرهای مسلم و هانی به شام



نقل شده پس از شهادت مسلم بن عقیل و‌ هانی بن عروه، عبیدالله سرهای این شهدا را به همراه‌ هانی بن ابی‌حیه و ادعی و زبیر بن اروح نزد یزید در شام فرستاد.
عبیدالله نامه‌ای نیز خطاب به یزید نوشت و آن را با آنها همراه نمود تا به دست خلیفه برسانند؛ در این نامه ابن‌زیاد پس از نوشتن چگونگی اسارت و شهادت مسلم و‌ هانی، نوشت: «من سرهای آن دو را به همراه‌ هانی بن ابی‌حیه و ادعی و زبیر بن اروح تمیمی‌ برای تو فرستادم. این دو نفر، هر دو از فرمانبران و پیروان‌ ما و خیرخواهان بنی‌امیه هستند، پس امیرالمؤمنین هر پرسشی که از جریان کار‌ هانی و مسلم دارند از این دو نفر بپرسند، چرا که اطلاع کافی همراه با صداقت و پارسائی در این دو گرد آمده است و السلام.»

۲ - تقدیر یزید از زبیر



یزید نیز فرستادگان ابن‌زیاد را مورد تقدیر قرارداد و خطاب به عبیدالله بن زیاد نوشت: «.... من این دو فرستاده‌ات را پیش خواندم و از آن دو در پنهانی و غیر پنهانی جویای امور شدم و از اوضاع [کوفه] پرسیدم؛ دیدم در‌ اندیشه و فضیلت همچنان بودند که تو نوشته بودی، پس در باره ایشان نیکی کن....»

۳ - پیوستن به عبدالملک



زبیر پس از به حکومت رسیدن عبدالملک بن مروان به او پیوست و در کنار حجاج بن یوسف ثقفی –استاندار عبدالملک در عراق- در استحکام بخشیدن پایه‌های حکومت اموی تلاش کرد. در برخی از منابع نقل شده است که در پی قیام صالح بن مسرح خارجی در عراق، (این قیام در سال ۷۱ هجری به وقوع پیوست.) حجاج او را فرمانده جناح چپ لشکر خود قرار داد و او را برای درهم کوبیدن قیام صالح، به سوی اردوگاه او گسیل داشت.
ابن‌عساکر در کتابش از زبیر بن اروح تمیمی‌ به عنوان یکی از تابعین یاد کرده است.

۴ - پانویس


 
۱. دینوری، ابوحنیفه احمد بن داوود، الاخبار الطوال، تحقیق عبدالمنعم عامر مراجعه جمال الدین شیال، ص۲۴۳، قم، منشورات رضی، ۱۳۶۸ش.    
۲. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، تحقیق محمد باقر محمودی، ج۸، ص۹، بیروت، دارالتعارف، چاپ اول، ۱۹۷۷.    
۳. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۴، ص۲۸۵، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۴. شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۶۵، قم، کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳.    
۵. کوفی، ابن اعثم، الفتوح، تحقیق علی شیری، ج۵، ص۶۲، بیروت، دارالاضواء، چاپ اول، ص۱۹۹۱.    
۶. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۴، ص۲۸۵، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۷. شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۶۵، قم، کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳.    
۸. کوفی، ابن اعثم، الفتوح، تحقیق علی شیری، ج۵، ص۶۳، بیروت، دارالاضواء، چاپ اول، ص۱۹۹۱.    
۹. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، تحقیق محمد باقر محمودی، ج۸، ص۹، بیروت، دارالتعارف، چاپ اول، ۱۹۷۷.    
۱۰. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۵، ص۵۵، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۱۱. ابن ‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۸، ص۳۰۶، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵.    


۵ - منبع


سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «قاتلان امام حسین (علیه‌السلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۱۳.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.