طلب انشاییانشای طلب به واسطه لفظ را طلب انشایی گویند. ۱ - تعریف طلب انشاییطلب انشایی، مقابل طلب حقیقی بوده و عبارت است از طلبی که به واسطه لفظ صورت می‌گیرد و معمولا حکایت کننده از طلب حقیقی و آشکار کننده آن به حساب می‌آید. در طلب انشایی، از طریق انشای طلب، فردی را برای تحصیل مطلوب روانه می‌سازند؛ البته ممکن است انسان طلب حقیقی نداشته باشد، اما طلب انشایی داشته باشد؛ برای مثال، هنگامی که مولا در صدد امتحان بنده‌اش برمی آید، به او دستور می‌دهد کاری انجام دهد، ولی واقعاً نمی‌خواهد آن کار تحقق پیدا کند. در فرض مذکور، وی با کلمه «افعل» و امثال آن، مفهوم طلب را ایجاد می‌کند، اما طلب حقیقی وجود ندارد، بلکه تنها طلب انشایی محقق شده است. ۲ - صیغه‌های طلب انشاییلزومی ندارد که طلب انشایی به صیغه «افعل» انشا شود، بلکه می‌تواند با ماده طلب (اطلب منک کذا) یا ماده امر (آمرک بکذا) و یا از طریق استعمال جمله خبری در مقام طلب، انشا شود. [۱]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص(۴۲۰-۴۱۶).
[۲]
فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۳، ص۲۲۷.
[۳]
ولایی، عیسی، فرهنگ تشریحی اصطلاحات اصول، ص۵۲.
[۴]
آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۸۴.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «طلب انشایی». رده‌های این صفحه : طلب
|