قواعد مذکر و مؤنثقواعد مذکر و مؤنث، قواعد مهم درباره استعمال الفاظ مذکر و مؤنث را می‌گویند. ۱ - تعریفیکی از قواعد ادبی که مفسران باید به آن آگاه باشند، قاعده مذکر و مؤنث بودن است. ۲ - قاعده اولدر تانیث حقیقی ، فعل غالبا همراه تای تانیث می‌آید؛ مگر این که فاصله‌ای باشد که هرچه این فاصله بیشتر باشد، حذف تای تانیث بهتر است. همچنین اگر مؤنث حقیقی را با «ت» بیاورند بهتر است؛ مگر این که جمع باشد. اما در تانیث غیرحقیقی ، در صورتی که فاصله باشد، حذف تای تانیث بهتر است؛ مانند: (فمن جاءه موعظة من ربه). در این آیه، با این که «موعظه» مؤنث مجازی است، «جاءه» مذکر آمده است. ۳ - قاعده دومدر صورتی که فاصله زیادتر باشد، هم تانیث و هم تذکیر جایز است؛ مانند: (واخذ الذین ظلموا الصیحة) و (واخذت الذین ظلموا الصیحة). ۴ - قاعده سومدر اسمای اجناس دو وجه جایز است؛ مانند: (اعجاز نخل خاویة) و (اعجاز نخل منقعر). در این دو آیه، برای «نخل» یک بار صفت مؤنث و یک بار صفت مذکر آمده است. [۸]
کمالی دزفولی، علی، ۱۲۹۲ -، قرآن ثقل اکبر، ص(۳۴۸-۳۵۰).
۵ - پانویس
۶ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «قواعد مذکر و مؤنث». |