مبائت (مفردات‌نهج‌البلاغه)مَبائت (به فتح باء) یا مَبائة یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای مکان استقرار می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد عالم مردگان، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیمَبائت (به فتح باء) یا مبائة به معنای مکان استقرار آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره‌ی درگذشتگان فرموده است: «شاهدوا من اخطار دارهم افظع ممّا خافوا و راو امن آیاتها اعظم ممّا قدّروا فکلتا الغایتین مدّت لهم الی مباءة؛ یعنی از خطرهای عالم مرگ بدتر از آن‌چه می‌ترسیدند، دیدند! و از قضایای آن بزرگتر از آن‌چه فکر می‌کردند، مشاهده نمودند! هر دو غایت از بهشت و جهنم برای آن‌ها در دنیا مهلت داده شد تا رسیدن به محل استقرار در آن.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مَباءة»، ص۱۶۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|