ابهر (مفردات‌نهج‌البلاغه)اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای رگی در ستون فقرات می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف مرگ از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) به معنای رگی در ستون فقرات آمده است. چنان‌چه گفته می‌شود: «الابهر: عرق مستبطن الصلب اذا انقطع لم یبق صاحبه.» از این جهت به دو رگ شریان و ورید (سیاهرگ و سرخرگ) قلب ابهران می‌گویند. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مرگ فرموده ست: «کذلک حتّی یؤخذ بکظمه فیلقی بالفضاء منقطعا ابهراه هیّنا علی الله فناؤه و علی الاخوان القائه؛ آن‌چنان است تا این‌که از حلقومش گرفته و به فضا انداخته شود در حالی که هر دو رگش قطع شده (منظور مرگ است) و فنایش بر خدا و کنار انداختن و دفن کردنش بر برادران آسان باشد.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهر»، ص۱۵۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|