البارهمحلی در مرکز فلاتِ آهکی شمال سوریه ، در فاصلة حدود ۱۵ کیلومتری مغرب شهرستان مهم مَعَرَّةُ النُّعمان و متعلق به ناحیه ای که امروزه به «المُدن المیّته» موسوم است. ۱ - الباره در متون غربی و عربیالباره به شهادت متون عربی و غربی ، در قرون وسطی شهری اسقف نشین و دارای برج و بارو بوده که هنوز هم ویرانه های وسیعی از آن باقی است. در دو سوی دره ای واقع در میان این ویرانه ها، امروز دو دهکده به نام اَلکَفْر و البارَه ، که بترتیب معادل دو نام قدیمی یونانی و سریانی «کپروپیره» و «کپراد برتا» ست، قرار دارد.الباره جزء ناحیة افامیه بوده است. ۲ - تجارت و صنعت الباره در گذشتهدر ایام گذشته تجارت محلی و نیز رونق صنایع روغن زیتون و تاکستانهای این ناحیه منابع مالی این «شهر اَفامیه که میان دو برآمدگی مرتفع جبل زاویه بر سر تنها راه رفت و آمد قرار داشت» (چالنکو) تضمین می‌کرد . ۳ - الباره در زمان امپراتوری روم شرقیدر دورة امپراتوری روم شرقی ، مجموعه ای از کلیساها و صومعه‌ها و محلات مسکونی در آن دایر بود. ۴ - الباره در جنگهای صلیبیاین شهر پس از فتح مسلمانان نیز همچنان پررونق بود، ولی در ایام جنگهای صلیبی از چندین سو بدان طمع کردند. ابتدا در سال ۴۹۲/۱۰۹۸ تانْکِرد و رمون دوسن ژیل آن را تصرف کردند و در سال ۴۹۶/۱۱۰۲ رضوان آن را بازپس گرفت، سپس بنابر معاهدة ۵۱۴/۱۱۲۰ به فراکها واگذار شد، اما در سال ۵۱۶/۱۱۲۲ دوباره به تصرف نورالدوله بَلَک بن بهرام درآمد و سرانجام در سال ۵۴۳/۱۱۴۸ نورالدین آن را متصرف شد. ۵ - دوران انحطاط البارهبر اثر این کشمکشها و نیز یورشهای ترکمانان ، این شهر بشدت آسیب دید و در قرن ششم/ دوازدهم رو به انحطاط گذاشت و از آن پس، در آثار جغرافیدانانِ مسلمان دیگر نامی از آن به میان نیامد. ۶ - مهمترین اثر تاریخی البارهمهمترین اثر کهن این شهر قلعة اَبی سَفیان است، ولی سایر آثار و کتیبه‌ها و مساجد کوچک برجا مانده از آن نیز حاکی از آن است که این شهر در اوایل قرن پنجم/ یازدهم همچنان دایر و برپا بوده است. ۷ - مذهب مردم البارهبنابر آنچه از شواهد متعدد استنباط می‌شود، بیشتر جمعیت مسلمان آن شیعه بوده اند. ۸ - فهرست منابع(۱) ابن خرداذبه، المسالک و الممالک، چاپ دخویه، لیدن ۱۸۸۹، ص ۷۶. (۲) ابن عدیم، زبدة الحلب من تاریخ حلب، چاپ سامی دهان، دمشق ۱۹۵۱ـ۱۹۵۴، ج ۲، فهرست. (۳) ابن قلانسی، ذیل تاریخ دمشق، چاپ آمد روز، ص ۱۳۴، ۲۰۹. (۴) یاقوت حموی، معجم البلدان، چاپ ووستنفلد، لایپزیگ ۱۸۶۶ ـ ۱۸۷۳، ج ۱، ص ۴۶۵. (۵) احمدبن اسحاق یعقوبی، البلدان، چاپ دخویه، لیدن ۱۸۹۲، ص ۳۲۴. ۹ - پانویس۱۰ - منابعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره۱۷۰. رده‌های این صفحه : مقالات دانشنامه جهان اسلام
|