امره (مفردات‌نهج‌البلاغه)امره (به کسر الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ولایت و امارت و همچنین حکومت، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی مطلوب ندانستن حکومت کردن بر مردم زمان خویش و اصرار طلحه و زبیر بر پذیرش حکومت توسط خودش را با این واژه آورده است. ۱ - کاربردهااِمْرَة در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به دو معنا بکار رفته است: ۱.۱ - به معنای ولایت و امارتاین واژه به معنای ولایت و امارت و همچنین به معنی نوعی از امر می‌آید. لذا آن حضرت به ابن عباس می‌فرماید: «و الله لهی احبّ الّی من امرتکم الّا ان اقیم حقا او ادفع باطلا؛ به خدا قسم این لنگه کفش به من محبوبتر است از حکومت بر شما، مگر آن‌که در این حکومت حقی را اقامه کنم و یا باطلی را دفع نمایم.» ۱.۲ - به معنای حکومتاین کلمه به معنی حکومت نیز آمده است. چنان‌که آن حضرت درباره طلحه و زبیر فرموده است: «انّ هولاء قد تمالوا علی سخطة امارتی؛ اینان بر مکروه داشتن حکومت من اتفاق کرده‌اند.» ۲ - پانویس
۳ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امره»، ص۷۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|