اید (مفردات‌نهج‌البلاغه)اید (به فتح الف و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به ویژگی ستاره‌ها و شهاب‌های آسمانی این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَیْد (به فتح الف و سکون یاء) به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن آمده است. ۲ - کاربردهابههمین جهت امام (علیه‌السلام) نسبت به ستارگان و شهاب‌ها فرموده‌اند: «و امسکها من ان تمور فی خرق الهواء بایده و امرها ان تقف مستسلمة لامره؛ خدا آن‌ها را نگاه داشت از این‌که در شکاف و صحنه هوا موج بزنند، و فرمود تا در فضا بیایستند و تسلیم امر شوند.» چنان‌که خدای تعالی در قرآن در این خصوص فرموده است: «وَالنُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِاَمْرِهِ». همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) خطاب به معاویه می‌نویسد: «فقد اتانی کتابک تذکر فیه اصطفاء اللّه محمدا (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله)، لدینه و تاییده ایّاه بمن ایدّه من اصحابه...» ۳ - تعداد کاربردهااز این ماده فقط همین سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَید»، ص۱۰۶-۱۰۵. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|