بأو (مفردات‌نهج‌البلاغه)بأو (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کبر و بلند طلبی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَأو (به فتح باء) به معنای کبر و بلند طلبی، می‌باشد. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) درباره خلقت زمین فرموده‌اند: «و سکنت الارض مدحوّة فی لجّة تیارّه و ردّت من نخوة بأوه و اعتلائه؛ زمین به حالت گسترده در روی دریای متلاطم آرام گرفت و نخوت کبر و اعتلای دریا را برگردانید.» ۳ - تعدادکاربرداین لفظ فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَأو»، ص۱۰۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|