بؤس (مفردات‌نهج‌البلاغه)بؤس (به ضم باء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای سختی و شدّت حاجت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) یکی از ویژگی‌های بهشت و اهل آن را با این واژه بیان نموده است. ۱ - مفهومشناسیبؤس به معنای سختى و شدّت حاجت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بئس الرجل بؤسا: اشتدت حاجته فهو بائس.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در وصف بهشت فرموده است: «لا يهرم خالدها و لا يبأس ساكنها؛ آن‌كه در بهشت مخّلد است پیر نمى‌شود و آن‌كه در آن ساكن است، نياز و احتياج پيدا نمی‌كند.» يعنى در بهشت پیری نيست آن‌جا کهولت و (آنتروپى) از مادّه برداشته مى‌شود. بزرگترين فارق ما بين دنیا و آخرت همان است و نيز در بهشت كمبود نيست تا احتياج باشد. ۳ - تعداد کاربرداين كلمه فقط يك‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بؤس»، ص۱۰۷. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|