بطؤ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَطُؤ (به فتح باء و ضم طاء) به معنای دیر کردن و تاخیر کردن، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَطُؤ (به فتح باء و ضم طاء) به معنای تاخیر کردن، آمده است. چنان‌که راغب تاخیر در مسیر، ولی دیگران مطلق تاخیر را، گفته‌اند. باب افعال این واژه نیز لازم می‌آید. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) در رابطه با مالک اشتر فرموده است: «فانّه ممّن لا یخاف وهنه ... و لا بطؤه عمّا الاسراع الیه احزم و لا اسراعه الی ما البطؤ عنه امثل؛ او کسی است که از سستی‌اش ترسی نیست (سستی نمی‌کند) و نه از تاخیرش از آنچه سرعت در آن مطابق احتیاط است و نه از سرعتش در آنچه تاخیرش اصلح است.» «استبطاء»: به معنای طلب تاخیر می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده‌اند: «فلا تستعجلوا ما هو کائن مرصد و لا تستبطئوا ما یجیی‌ء به الغد...؛ به عجله نخواهید آن‌را که بانتظار خواهد آمد و تاخیر نخواهید در آنچه آمدن فردا او را خواهد آورد.» این سخن به معنی «الامور مرهونة باوقاتها» است. ۳ - تعداد کاربرداین لفظ کلمه با مشتقات آن بیست‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطُؤ»، ص۱۴۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|