بطش (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَطَشَ (به فتح باء و طاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای شدت اخذ و گرفتن، سخت گرفتن و حمله‌ور شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام موعظه نسبت وعده‌های عذاب خدای تعالی، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَطَشَ (به فتح باء و طاء) در اصل به معنی شدّت اخذ است و از آن انتقام و عذاب قصد می‌شود. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) در مقام موعظه می‌فرماید: «فلا تستبطئوا و عیده جهلا باخذه و تهاونا ببطشه؛ وعده‌های عذاب خدا را از روی جهل به گرفتن خدا و از روی بی‌اعتنایی به انتقامش، تاخیر افتاده ندانید.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطَش»، ص۱۴۲. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|