بعاع (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَعاع (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای سنگین شدن ابر از باران می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَعاع (به فتح باء) به معنای سنگین شدن ابر از باران آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البعاع: ثقل السحاب من المطر.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد خلقت زمین فرموده است: «فلمّا القت السحاب برک بوانیها و بعاع ما استقلّت به من العب المحمول علیها اخرج به من هو امد الارض النبات؛ چون ابر پوست دنده‌هایش را و باران سنگین را که برداشته است انداخت، خدا از زمین‌های خشکیده علف می‌رویاند.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بعاع»، ص۱۴۵. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|