بکت (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَکَّت (به فتح باء و کاف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، سرزنش کردن و زدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد مصقلة بن هبیره هنگام فرار به سوی معاویه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَکَّت (به فتح باء و کاف) به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بکته بکتا: استقبله بما یکره.» ۲ - کاربردهاهنگامی که مصقلة بن هبیره به طرف معاویه فرار کرد، امام (علیه‌السلام) درباره وی فرموده: «فما انطق مادحة حتی اسکته و لا صدّق واصفه حتی بکّته؛ او ثنا گویش را به سخن در نیاورد تا ساکتش کرد و تعریف کننده‌اش را تصدیق نکرد تا پرخاشش نمود.» ۳ - تعدادکاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَکَّتَ»، ص۱۴۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|