تخوم (مفردات‌نهج‌البلاغه)تُخوم (به ضم تاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای حدود و مرزها می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های برخی از ملائکه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتُخوم (به ضم تاء) به معنای حدود و مرزها آمده است. در اقرب الموارد آمده است: تخم (بر وزن عقل و قفل) انتهاء هر قریه یا زمین است؛ و جمع آن تُخوم بر وزن عقول است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره ملائکه فرموده است: «و منهم من قد خرقت اقدامهم تخوم الارض السفلی؛ بعضی از ملائکه که قدم‌های آن‌ها، آخرهای زمین پایین را شکافته، (و از آن بیرون رفته است).» ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تخوم»، ص۱۷۲-۱۷۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|