تعب (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَعَب (به فتح تاء و عین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای رنج و زحمت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آرزوهای دنیا، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَعَب (به فتح تاء و عین) به معنای رنج و زحمت آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی در مورد آرزوهای دنیا می‌فرماید: «الدهر یخلق الابدان و یجدّد الامال و یقرّب المنیة و یباعد الامنیة من ظفر به نصب و من فاته تعب؛ روزگار بدن‌ها را کهنه می‌کند، آرزوها را تازه، مرگ را نزدیک، آرزو را دور می‌گرداند، هر کس به آن دست یافت به زحمت افتاد و هر کس از او فوت شد در رنج شد.» «متعب»: اسم فاعل و به معنای به زحمت‌اندازنده است. چنان‌که در نامه ۲۵، «و لا ملغب و لا متعب» و جمع اسم مفعول آن، در همین نامه «متعبات» است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه نه در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تعب»، ص۱۷۴. |