تلو (مفردات‌نهج‌البلاغه)تُلوّ (بر وزن علوّ) و تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت از مفردات نهج البلاغه، به معنای تبعیّت و از پی رفتن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص دشمنان، میزان بودن اهل بیت (علیهم‌السّلام) و تلاوت قرآن کریم از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتُلوّ (بر وزن علوّ) و تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت به معنای به معنای تبعیّت و از پی رفتن آمده است. چنان‌که خواندن و قرائت را تلاوت می‌گویند؛ زیرا قرائت کننده بعضی از حروف را به بعضی تابع می‌کند. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دشمنان فرموده است: «و حتی یجرّ ببلادهم الخمیس یتلوه الخمیس و حتّی تدعق الخیول فی نواحر ارضهم؛ و تا کشیده شود به دیار آن‌ها لشکری که لشکر دیگری در پی اوست و تا اسبان با سم‌های خود زمین آن‌ها را بکوبند.» امام (علیه‌السلام) در رابطه با میزان بودن اهل بیت (علیهم‌السّلام) فرموده است: «هم اساس الدین و عماد الیقین الیهم یفی‌ء الغالی و بهم یلحق التالی.» منظور از «تالی» کسی است که عقب مانده و می‌خواهد در پی اهل بیت (علیهم‌السّلام) رفته و خود را به آن‌ها برساند. در حکمت ۱۰۹، این مطلب نیز تکرار شده است. آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با قرآن کریم نیز می‌فرماید: «و تعلموا القران ... و احسنوا تلاوته فانّه انفع القصص.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلی، تلو»، ص۱۷۶. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|