ثائره (مفردات‌نهج‌البلاغه)ثَائره (به فتح ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای برانگیخته شده، که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد برکت وجودی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و توصیف خدای تعالی، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیثَائره (به فتح ثاء) به معنای برانگیخته شده، آمده و جمع آن «ثوائر» است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه ۹۶، در خصوص برکت وجودی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) فرموده است: «وَ ثُنِیَتْ اِلَیْهِ اَزِمَّهُ الْاَبْصَارِ دَفَنَ اللَّهُ بِهِ الضَّغَائِنَ وَ اَطْفَاَ بِهِ الثَّوَائِرَ اَلَّفَ بِهِ اِخْوَاناً وَ فَرَّقَ بِهِ اَقْرَاناً اَعَزَّ بِهِ الذِّلَّهَ». همچنین امام (علیه‌السلام) در وصف خداوند فرموده‌اند: «لم یخلق ما خلقه لتشدید سلطان ... و لا استعانة علی ندّ مثاور؛ خداوند آن‌چه را آفریده برای محکم بودن سلطانش و برای کمک جستن در مقابل شریک قیام کننده نیافریده است.» واژه «مثاور» به معنای قیام کننده و محارب است. ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثائره»، ص۱۹۳. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|