ثواء (مفردات‌نهج‌البلاغه)ثَواء (به فتح ثاء) یا ثَوَی یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای اقامت، که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد اهل بهشت و بیان موعظه‌ای، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیثَواء (به فتح ثاء) یا ثَوَی به معنای اقامت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثوا بالمکان ثواء: اقام.» واژه «مثوی» به معنای محل اقامت است. واژه «ثاوی» به معنای اقامت کننده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اهل بهشت فرموده است: «و زحزحوا عن النار، و الطمانّت بهم الدّار، و رضو المثوی و القرار؛ از آتش کنار گشته، بهشت بر ایشان مطمئّن شده و از اقامتگاه و قرارگاه راضی شده‌اند.» واژه «مثاوی» جمع مثوی است؛ چنان‌که در خطبه ۱۹۲، آمده است: «بمثاوی خدودهم؛ جایگاه‌های صورتشان (یعنی قبرها.)» امام (علیه‌السلام) همچنین در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله انکم و ما تاملون من هذه الدنیا اثویاء مؤجلون؛ بندگان خدا شما و خواسته‌هایتان در این دنیا میهمانان مدّت‌دار هستید.» واژه «اثویاء» جمع ثوی به معنای میهمان است؛ چنان‌که در لغت آمده است: «اثوی فلانا اضافه؛ او را وادار به اقامت کرد.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثوی، ثواء»، ص۱۹۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|