زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

دین‌فروشی





اگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند دین خویش را فروخته است.


۱ - پیشینه دین فروشی



این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن ابی سفیان به کار برد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: «من دین آنان را خریده‌ام.» .

۲ - روایات درباره دین فروشان



برخی روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند «استواری دنیا به چهار گروه است: ...
و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، دین خود را به دنیایش می‌فروشد.». نیز در روایت است: «از میان مردم کسی بدتر است که آخرت را به دنیایش فروشد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشد.» این موضوع را در مباحث اخلاقی اسلام پی می‌جویند.

۳ - پانویس


 
۱. بحارالانوار، ج۲، ص۳۶.    
۲. بحارالانوار، ج۴۴، ص۱۳۳.    
۳. بحارالانوار، ج۷۷، ص۴۶.    
۴. بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۰۱.    
۵. بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۰۱.    


۴ - منبع



فرهنگ شیعه، ج۱،ص۲۵۵، برگرفته از مقاله«دین فروشی».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.