اختلال شخصیت دوری‌گزین
اختلال شخصیت دوری‌گزین یا اجتنابی (انگلیسی: Avoidant personality disorder) نوعی اختلال شخصیت متعلق به اختلال‌های گروه سی است. افراد مبتلا به این اختلال الگویی از پرهیز اجتماعی، احساسات بی‌لیاقتی، حساسیت شدید به ارزیابی منفی و اجتناب از تعامل اجتماعی، با وجود میل شدید به نزدیکی به دیگران از خود نمایش می‌دهند. این افراد تمایل دارند که خود را پریشان، مضطرب، تنها، ناخواسته و مجزا از دیگران توصیف کنند. این رفتار به‌طور معمول در اوایل بزرگسالی آغاز می‌شود و در موقعیت‌های مختلفی بروز پیدا می‌کند.
| اختلال شخصیت دوری‌گزین | |
|---|---|
| نام‌های دیگر | اختلال شخصیت مضطرب |
| تخصص | روان‌پزشکی، روان‌شناسی بالینی |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
افراد مبتلا به اختلال دوری‌گزین خود را از لحاظ اجتماعی بی‌عرضه یا فاقد جذبه شخصی می‌پندارند و از تعامل اجتماعی از ترس تمسخر، تحقیر، طرد شدن یا مورد بی‌میلی قرار گرفتن اجتناب می‌ورزند. با اینکه برخی دانشمندان مدعی هستند که دلایل دقیق این اختلال ناشناخته هستند، عده‌ای دیگر متوجه شدند که «والدین کودکان دوری‌گزین به نظر می‌رسید که با احساسات منفی خودشان مشکل داشته باشند.»
منابع
- ↑ Anxious [avoidant personality disorder] in ICD-10: Diagnostic Criteria and Clinical descriptions and guidelines.
- ↑ American Psychiatric Association (2013). "Avoidant Personality Disorder (pp. 672–675)". Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Fifth ed.). doi:10.1176/appi.books.9780890425596.156852. ISBN 978-0-89042-555-8.
- ↑ Millon, Theodore; Davis, Roger D. (1996). Disorders of Personality: DSM-IV and Beyond, 2nd Edition. pp. 263.
- ↑ Sederer, Lloyd I. (2009). Blueprints psychiatry (5th ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer/Lippincott Williams & Wilkins. p. 29. ISBN 9780781782531.
- ↑ Connors, Mary E. (1997). "The Renunciation of Love: Dismissive Attachment and its Treatment". Psychoanalytic Psychology. 14: 475–493. doi:10.1037/h0079736.