استان‌های جمهوری چک
جمهوری چک از سال ۲۰۰۰ میلادی به ۱۳ استان (به چکی: kraje، به انگلیسی: region) تقسیم شده‌است.
هر یک از این استان‌ها یک شورای استانی (krajské zastupitelstvo) و یک رئیس شورای استانی (hejtman) یا به عبارتی همان استاندار، برای خود انتخاب می‌کند.
| (پلاک خودرو) | منطقه | مرکز | جمعیت (برآورد ۲۰۰۴) | جمعیت (برآورد ۲۰۱۰) | سرزمین‌های چک |
|---|---|---|---|---|---|
| A |  پراگ، پایتخت (Hlavní město Praha) | ۱٬۱۷۰٬۵۷۱ | ۱٬۲۵۱٬۰۷۲ | بوهم | |
| S |  استان بوهم مرکزی (Středočeský kraj) | مرکز اداری‌اش: پراگ | ۱٬۱۴۴٬۰۷۱ | ۱٬۲۵۶٬۸۵۰ | بوهم |
| C |  استان بوهم جنوبی (Jihočeský kraj) | چسکه بودیوویتسه | ۶۲۵٬۷۱۲ | ۶۳۷٬۷۲۳ | بوهم/موراوی |
| P |  استان پلزن (Plzeňský kraj) | پلزن | ۵۴۹٬۶۱۸ | ۵۷۱٬۸۳۱ | بوهم |
| K |  استان کارلووی واری (Karlovarský kraj) | کارلووی واری | ۳۰۴٬۵۸۸ | ۳۰۷٬۳۸۰ | بوهم |
| U |  استان اوستی ناد لابم (Ústecký kraj) | اوستی ناد لابم | ۸۲۲٬۱۳۳ | ۸۳۵٬۸۱۴ | بوهم |
| L |  استان لیبرتس (Liberecký kraj) | لیبرتس | ۴۲۷٬۵۶۳ | ۴۳۹٬۴۵۸ | بوهم |
| H |  استان هرادتس کرالووه (Královéhradecký kraj) | هرادتس کرالووه | ۵۴۷٬۲۹۶ | ۵۵۴٬۳۷۰ | بوهم |
| E |  استان پاردوبیتسه (Pardubický kraj) | پاردوبیتسه | ۵۰۵٬۲۸۵ | ۵۱۶٬۷۷۷ | بوهم/موراوی |
| M |  استان الوموتس (Olomoucký kraj) | الوموتس | ۶۳۵٬۱۲۶ | ۶۴۱٬۵۵۵ | سیلزی/موراوی |
| T |  استان موراوی-سیلزی (Moravskoslezský kraj) | استراوا | ۱٬۲۵۷٬۵۵۴ | ۱٬۲۴۴٬۸۳۷ | سیلزی/موراوی |
| B |  استان موراوی جنوبی (Jihomoravský kraj) | برنو | ۱٬۱۲۳٬۲۰۱ | ۱٬۱۵۲٬۸۱۹ | موراوی |
| Z |  منطقه زلین (Zlínský kraj) | زلین | ۵۹۰٬۷۰۶ | ۵۹۰٬۵۲۷ | موراوی |
| J |  استان ویسوچینا (Vysočina) | ییهلاوا | ۵۱۷٬۱۵۳ | ۵۱۴٬۸۰۵ | بوهم/موراوی |
نشان‌های استان‌های جمهوری چک
منابع
- ↑ :استان برابر فارسی برای سطح اول تقسیمات کشوری کشورها است. منبع: فرهنگستان زبان فارسی: بخشنامهٔ شماره ۱۴۷۴۸-م. ۱۳۱۶/۸/۱۶. ص۲۴۶. مجموعهٔ قوانین سال ۱۳۱۶. روزنامهٔ رسمی. در: کیانوش، حسن: واژه‌های برابر فرهنگستان ایران. انتشارت سروش. ۱۳۸۱. تهران. صص۵۵–۵۴.
- ↑ :استاندار برابر فارسی برای مسئول سطح اول تقسیمات کشوری کشورها است. منبع: فرهنگستان زبان فارسی: بخشنامهٔ شماره ۱۴۷۴۸-م. ۱۳۱۶/۸/۱۶. ص۲۴۶. مجموعهٔ قوانین سال ۱۳۱۶. روزنامهٔ رسمی. در: کیانوش، حسن: واژه‌های برابر فرهنگستان ایران. انتشارت سروش. ۱۳۸۱. تهران. صص۵۵–۵۴.