اصل انتها-به-انتها
اصل انتها-به-انتها یک چارچوب طراحی در شبکه‌های کامپیوتری است. در شبکه‌هایی طراحی شده با توجه به این اصل، ویژگی‌های خاص برنامه به جای گره‌های واسطه ای مانند دروازه‌ها و روترها، برای برقراری شبکه در گره‌های انتهایی شبکه ارتباط دارند.
ماهیت آنچه بعداً اصل پایان به پایان نامیده خواهد شد، در کار پاول باران و دونالد دیویس در شبکه‌های بسته سوئیچ در دهه ۱۹۶۰ موجود بود. لوییز پوزین پیشگام استفاده از استراتژی انتها-به-انتها در شبکه CYCLADES در دهه ۱۹۷۰ بود. این اصل برای اولین بار به صراحت در سال ۱۹۸۱ توسط سالتزر، رید و کلارک بیان شد. معنای اص نتها-به انتها ا از زمان بیان اولیه آن به‌طور مداوم تفسیر می‌شود. همچنین، فرمولهای قابل توجهی از اصل انتها به انتها را می‌توان قبل از مقاله اصلی سالتزر، رید و کلارک ۱۹۸پیدا کردفت.
یک پیش فرض اساسی این اصل این است که سود حاصل از اضافه کردن ویژگی‌ها به یک شبکه ساده به سرعت کاهش می‌یابد، به ویژه در مواردی که میزبانهای نهایی مجبورند این توابع را فقط به دلیل انطباق، یعنی کامل بودن و درست بودن براساس مشخصات، پیاده‌سازی کنند. آنچه اجرای یک عملکرد خاص بدون در نظر گرفتن استفاده یا عدم استفاده از عملکرد، مجازات برخی منابع را در پی دارد و اجرای یک عملکرد خاص در شبکه این مجازات‌ها را بین تمام سرویس گیرنده‌ها توزیع می‌کند.
مفهوم
مفهوم اساسی در پشت اصل انتها به انتها این است که برای دو فرایند که از طریق برخی از ابزارهای ارتباطی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، نمی‌توان انتظار داشت که قابلیت اطمینان حاصل شده از این ابزار کاملاً با الزامات قابلیت اطمینان فرایندها مطابقت داشته باشد. به‌طور خاص، برآورده کردن یا فراتر رفتن از الزامات قابلیت اطمینان بسیار بالا در فرآیندهای ارتباطی جدا شده توسط شبکه‌هایی با اندازه غیرپیشرفته، هزینه بیشتری نسبت به بدست آوردن درجه اطمینان مورد نیاز با تأیید مثبت و انتقال مجدد مثبت (که به آنها PAR یا ARQ گفته می‌شود) است. عبارت دیگر، به دست آوردن قابلیت اطمینان بیش از حد مشخص توسط مکانیزم در میزبانهای نهایی شبکه به جای در گره‌های واسطه بسیار آسان‌تر است، به ویژه هنگامی که شبکه‌های دوم از کنترل خارج باشند، و نه پاسخگو به، سابق. تصدیق‌های مثبت از انتها به انتها با دوباره امتحان‌های بی‌نهایت می‌توانند از هر شبکه ای با احتمال انتقال بیش از صفر انتقال موفقیت‌آمیز داده‌ها از یک سر به سر دیگر، به‌طور دلخواه قابلیت اطمینان بالایی کسب کنند.
اصل پایان به پایان به‌طور پیش پا افتاده به توابع فراتر از کنترل و اصلاح خطای پایان به انتها تسری نمی‌یابد. به عنوان مثال، هیچ استدلال سر راست و پایانی برای پارامترهای ارتباطی مانند تأخیر و توان تولیدی قابل ارائه نیست. در مقاله ای در سال ۲۰۰۱، بلومنتال و کلارک یادداشت کردند: "[F] در ابتدا، استدلال‌های پایان به پایان حول الزاماتی بود که می‌توانست به درستی در نقاط انتهایی پیاده سازی شود؛ اگر پیاده سازی در داخل شبکه تنها راه تحقق این نیاز است. پس از وهله اول بحثی پایان به پایان مناسب نیست. "
اصل پایان به پایان با اصل خنثی بودن شبکه ارتباط تنگاتنگی دارد و گاهی اوقات به عنوان یک پیش‌درآمد مستقیم نیز دیده می‌شود.
تاریخ
در دهه ۱۹۶۰، پل باران و دونالد دیویس، در توضیحات شبکه ARPANET، توضیحات مختصری دربارهٔ قابلیت اطمینان دادند که جوهر اصل بعدی به پایان است. به نقل از مقاله باران در سال ۱۹۶۴، "میزان اطمینان و خطای خام ثانویه است. به هر حال شبکه باید با انتظار خسارت سنگین ساخته شود. روشهای قدرتمند حذف خطا وجود دارد. " به همین ترتیب، دیویس در مورد کنترل خطای end-to-end یادداشت می‌کند، "تصور می‌شود که همه کاربران شبکه نوعی کنترل خطا را برای خود فراهم می‌کنند و بدون مشکل می‌توان یک بسته گمشده را نشان داد. به همین دلیل، از دست دادن بسته‌ها، اگر به اندازه کافی نادر باشد، قابل تحمل است. "
منابع
- ↑ Bennett, Richard (September 2009). "Designed for Change: End-to-End Arguments, Internet Innovation, and the Net Neutrality Debate" (PDF). Information Technology and Innovation Foundation. pp. 7, 11. Archived from the original (PDF) on 29 August 2019. Retrieved 11 September 2017.
- ↑ Alexis C. Madrigal; Adrienne LaFrance (25 Apr 2014). "Net Neutrality: A Guide to (and History of) a Contested Idea". The Atlantic. Retrieved 5 Jun 2014.
This idea of net neutrality...[Lawrence Lessig] used to call the principle e2e, for end to end