بندار رازی

در مجمع‌الفصحا آمده که بندار به زبان‌های دلیمی، فارسی و عربی شعر می‌سروده‌است. هرمان اته از بندار رازی به عنوان نخستین شاعری نام برده که به لهجۀ محلی شعر سروده‌است. با این حال به باور پژوهشگران زبان اشعار بندار رازی، زبان راجی (یا رازی) است.

این دو رباعی راجی از وی است:

بندار رازی نزد شاعران قرن ششم و هفتم شهرت داشت و از جمله خاقانی شروانی، ظهیر فاریابی و کمال‌الدین اسماعیل اصفهانی از بندار نام برده و خود را با او مقایسه کرده‌اند.

اشعار محلی بندار را از فهلویات (پهلویات)، رازی یا گیلکی دانسته‌اند.

نمونه‌ای از اشعار فهلوی که بدو منسوب کرده‌اند این است:

• معنای بیت: با این نیم دل از کسی نمی‌ترسم - ای فلان کس که تو دل نداری از که می‌ترسی؟

در مجمع‌الفصحا این ابیات به نام بندار رازی نقل شده است:

برخی از نویسندگان، آثار دیگری نیز به بندار رازی نسبت داده‌اند؛ از جمله حمدالله مستوفی اثری به نام «چموش نامه» به بندار رازی نسبت داده و نوشته است که شهرتی تمام دارد.

• [۱] دانشنامه جهان اسلام: بندار رازی، نوشتهٔ ضیاءالدّین سجّادی