دودمان هانوفر

نخستین پادشاه این خاندان جرج اول، نتیجهٔ جیمز یکم از سمت مادرش سوفیا بود که تنها بازماندگان پروتستان مذهب شاه پیشین انگلستان محسوب می‌شدند. او جانشین ملکه آن از خاندان استوارت شد که در ۱۷۱۴ بدون آنکه جانشینی داشته باشد درگذشت.

با توجه به توافق‌نامهٔ سال ۱۷۰۱ مبنی بر حفظ قدرت در دست پروتستان‌ها که به دنبال انقلاب باشکوه در ۱۶۸۸-۹ به‌تصویب رسیده بود، قرار بر این بود که درصورت درگذشت آن بدون وارث، سوفیا، نوهٔ جیمز یکم (و مادر جرج یکم) جانشین او شود. اما سوفیا دو ماه پیش از مرگ آن درگذشت و پسرش جرج لوئیز، که در آن زمان فرمانروای هانوفر بود وارث تاج و تخت شد و پس از مرگ ملکه با عنوان جرج یکم بریتانیای کبیر تاجگذاری کرد.

دوران فرمانروایی جرج یکم تا ۱۷۲۷ طول کشید و پس از او پسرش با عنوان جرج دوم تا ۱۷۶۰ قدرت را در دست گرفت. با درگذشت جرج دوم نوه‌اش جرج سوم در ۱۷۶۰ بر تخت نشست و در ۱۸۲۰ پسرش با عنوان جرج چهارم پادشاه بریتانیا شد. او تا ۱۸۳۰ حکومت کرد و پس از مرگش برادرش با عنوان ویلیام چهارم قدرت را به مدت ۷ سال در اختیار گرفت. ویلیام که فرزند مشروعی نداشت در ۱۸۳۷ درگذشت و برادرزاده‌اش ویکتوریا شهبانوی پادشاهی متحده شد.

فرمانروایی هانوفر که در ۱۸۱۴ خود نیز تبدیل به یک پادشاهی شده بود تا پیش از برتخت نشستن ملکه ویکتوریا به شاهان بریتانیا می‌رسید اما با توجه به قانون سالیک که زنان را از فرمانروایی بر هانوفر محروم می‌ساخت این مقام در ۱۸۳۷ به ارنست آگوستوس، دوک کامبرلند و برادر ویلیام چهارم منتقل شد.

ملکه ویکتوریا آخرین فرمانروای پادشاهی متحده از خاندان هانوفر بود و با مرگ او در ۱۹۰۱، پسرش ادوارد هفتم از خاندان «ساکس-کوبورگ-گوثا» (در اصل خانوادهٔ پدرش پرنس آلبرت) جانشین او شد که نام این خاندان بعدتر توسط جرج پنجم در ۱۹۱۷ به خاندان ویندزور تغییر یافت.