دریای جنوبی چین
دریای جنوبی چین دریایی حاشیه‌ای است که بخشی از اقیانوس آرام به‌شمار می‌آید و ناحیه‌ای در حدود ۳ و نیم میلیون کیلومتر مربع از سنگاپور تا تنگهٔ تایوان را دربر می‌گیرد. پس از پنج اقیانوس جهان این دریا بزرگترین ناحیهٔ دریایی جهان است. جزیره‌های واقع بر دریای جنوبی چین که با هم یک مجمع‌الجزایر را تشکیل می‌دهند بالغ بر صدها عدد هستند. این جزیره‌ها که عمدتاً خالی از سکنه هستند و همچنین خود دریا مورد جدال کشورهای مختلف بوده‌اند. به همین علت حتی نام‌های متفاوتی برای اشاره به این دریا به کار می‌رود که البته «دریای جنوبی چین» نام پذیرفته شدهٔ بین‌المللی، حداقل در انگلیسی و زبان‌های اروپایی است.</ref> The سازمان آب‌نگاری بین‌المللی و سازمانهای بین‌المللی دیگر آنرا دریای چین جنوبی می‌نامند (Nan Hai)".
| دریای جنوبی چین | |
|---|---|
دید ماهواره‌ای دریای جنوبی چین | |
بخش شمال خاوری دریای جنوبی چین | |
| گونه | دریا |
| بخشی از | اقیانوس آرام |
| منبع‌های رود | |
| کشورهای حوضه | |
| مساحتِ رو | ۳٬۵۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۱٬۴۰۰٬۰۰۰ مایل مربع) |
| جزیره‌ها | List of islands in the South China Sea |
| ژرف‌ناوه‌ها |
|
نام‌های دیگر
ویتنامی‌ها بعضاً این دریا را «دریای شرق» می‌نامند و در فیلیپین بعضاً از اصطلاح «دریای لوزون» (اشاره به جزیرهٔ لوزون در کشور فیلیپین) استفاده می‌شود.
قلمرو آبی
جمهوری خلق چین تقریباً بر کل دریا و کشورهای ویتنام، فیلیپین، مالزی، برونئی و تایوان هریک بر بخش‌هایی از آن ادعای مالکیت دارند. همچنین این کشورها بر سر جزایر غنی از نفت و گاز اسپراتلی و پارسل اختلاف دارند. ایالات متحده این دریا را از آب‌های بین‌المللی می‌داند و بر حق قانونی کشتی‌ها و زیردریایی‌هایش دررفت‌وآمد در این دریا تأکید می‌ورزد.
جزایر دریای جنوبی چین
در این دریا بیش از ۲۰۰ جزیره موجود است. بعضی از آن‌ها از این قرارند:
- جزایر اسپرتلی (پراکنده)
- هاینان (ساحل چین)
- لوزون (ساحل فیلیپین)
- پالاوان (ساحل فیلیپین)
- جزایر ناتونا (ساحل اندونزی)
- کو چانگ (در خلیج تایلند)
- آموی (در تنگهٔ تایوان)
- لابوآن (ساحل مالزی شرقی)
- تیومان (ساحل مالزی غربی)
- ردانگ (ساحل مالزی غربی)
- جزایر پرهنتیان (ساحل مالزی غربی)
مناقشه‌های سرزمینی دریای جنوبی چین
۵ کشور منطقه با هم اختلاف دریایی دارند چین مدعی بزرگترین سهم در دریا است – منطقه‌ای را که با ۹ خط قرمز مشخص کرده از استان جنوبی هینان چین تا صدها کیلومتر در جهت جنوب و شرق ادامه دارد. ویتنام استدلال تاریخی چین را مورد اعتراض قرار داده و می‌گوید که تا پیش از دهه ۱۹۴۰، چین هیچ‌گاه ادعایی دربارهٔ حاکمیت ارضی این منطقه نداشته‌است. ویتنام ادعا می‌کند که در عمل از قرن هفدهم به این سو، این منطقه تحت فرمانروایی این کشور بوده – و مدارک لازم جهت اثبات این ادعا موجود است. مدعی اصلی دیگر در این منطقه فیلیپین است، که نزدیکی جغرافیایی خود به جزایر اسپراتلی را دلیل اصلی ادعای مالکیت بر بخشی از این مجموعه قرار داده‌است. فیلیپین و چین هر دو مدعی مالکیت سد ساحلی اسکاربورو (با نام چینی جزیره هوانگ یان) هستند که حدود ۱۶۰ کیلومتر با فیلیپین و ۸۰۰ کیلومتر با چین فاصله دارد. . مالزی و برونئی نیز ادعای مالکیت بخش‌هایی از این منطقه را دارند که ادعا می‌کنند، بر اساس کنوانسیون بین‌المللی حقوق دریایی، در منطقه آزاد تجاری آن‌ها قرار گرفته‌است. برونئی ادعایی دربارهٔ هیچ‌کدام از جزایر مورد مناقشه ندارد ولی مالزی مدعی چند جزیره کوچک از مجمع الجزایر اسپراتلی است. باید بخاطر داشت که تضادهای بین این کشورها، علاوه بر اختلافات مرزی، سوابق دیرین تاریخی دارد. دعاوی ژاپن و چین در مجمع الجزایر سنکاکو نیز بسیار جدی است. آمریکا ادعای چین بر حاکمیت دریایی را مطلقاً غیرقانونی می‌داند.
منابع
- ریشه منازعات دریای چین جنوبی؛ محمد عجم، خبر آنلاین [۲]
- ↑ "Limits of Oceans and Seas, 3rd edition" (PDF). سازمان آب‌نگاری بین‌المللی. 1953. § 49. Archived from the original (PDF) on 8 October 2011. Retrieved 28 December 2020.
- ↑ US warships head for South China Sea after standoff - Times Online
- ↑ [۱]
- ↑ محمدعجم (: 2020). اختلافات دریایی چین و آینده رویکرد واشینگتن به ائتلاف کواد پلاس. IRIB.