را

حرف نشانهٔ را در فارسی باستان به‌صورت rādiy برای بیان علت و سبب به کار می‌رفته‌است. مثال زیر، که برداشت از سطر شش و هفتِ سنگ‌نبشتهٔ بیستون داریوش بزرگ است، کاربرد آن را در متون آن زبان نشان می‌دهد. در این مثال، نشانهٔ دونقطه (:) نشانهٔ مرز واژه است.

... avahyarādiy:vayam:Haxāmanišiyā:ahyāmahy ...

«بدین علت ما هخامنشیان خوانده می‌شویم»

در فارسی میانه این حرف نشانه به‌صورت rād/rāy ثبت شده و کاربردهای گوناگون برای آن ذکر شده‌است. کریستوفر برونر در بررسی کاربرد این تک‌واژ در فارسی میانه و زبان پارتی می‌نویسد که rāy در فارسی میانه و rād در پارتی به کار برده می‌شده‌است. برونر کاربرد این حرف نشانه با مفعول صریح را در فارسی میانه یک تحول متأخر دانسته و می‌گوید این کاربرد تنها در متون زبان پهلوی مشاهده می‌شود. در فارسی نوین کلاسیک (فارسی قدیم)، دامنهٔ کاربرد «را» به‌عنوان نشانهٔ مفعول صریح گسترده شد و عمدهٔ کاربرد آن را می‌توان در چهار نقش مفعولی متممی، مفعول غیرصریح، مفعول بهره‌ور، و مفعول صریح دانست.

• احمدی گیوی، حسن؛ انوری، حسن (۱۳۸۵). دستور زبان فارسی ۲ ویرایش دوم. تهران: مؤسسهٔ انتشارات فاطمی. شابک ۹۶۴-۳۱۸-۰۰۷-۷.
• دبیرمقدم، محمد (۱۳۶۹). «پیرامون «را» در زبان فارسی». مجلهٔ زبانشناسی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی (۱۳).
• فرشیدورد، خسرو (۱۳۸۲). دستور مفصل امروز بر پایهٔ زبانشناسی جدید. تهران: انتشارات سخن. شابک ۹۶۴-۳۷۲-۰۳۹-X.