سلطان یعقوب

در زمان او، مرزهای سرزمین آق‌قویونلو همان مرزهای هنگام مرگ اوزون حسن بود. فضل بن روزبهان خنجی در عالم‌آرای امینی از او به عنوان جانشین شایستهٔ اوزون حسن یاد کرده‌است. مورخان او را به دانش‌پروری و شاعرنوازی ستوده‌اند.

در زمان فرمانروایی او، الوند بیگ فرزند خلیل در شیراز و کوسه حاجی، از اعیان بایُندریه، در اصفهان شورش کردند که هر دو سرکوب شدند. در دورهٔ فرمانروایی یعقوب، آشوب شیخ حیدر فرزند شیخ جنید که به قتل او منتهی شد، از نظر سیاسی، بزرگترین تهدید محسوب می‌شد.

در ۸۸۵ ق / ۱۴۸۰ م، پوشنگ دواتدارِ قایتبای، سلطان مصر، با لشکری به دیاربکر آمد که در پی آن یعقوب، بایندر بیگ، سلیمان بیژن و صوفی خلیل موصلو را به جنگ سلطان مصر روانه کرد. پوشنگ در این جنگ کشه شد و در همین سال، بالش بیگ، امیرالامرای شام که آهنگ تصرف دیاربکر را داشت، به دست لشکریان یعقوب به قتل رسید.

سلطان یعقوب بر اثر بیماری در ۱۱ صفر ۸۹۶ ق / ۲۴ دسامبر ۱۴۹۰ م در قره‌باغ درگذشت. هرچند برخی مورخان چنین حکایت می‌کنند که مرگ او ناشی از مسمومیتی است که توسط همسرش صورت گرفته‌است. مزار ایشان اکنون در قله کوه سلطان یعقوب در دشت سولدوز (نقده) میباشد.