مسجد جامع و حسینیه آرادان
مسجد جامع و حسینیه آرادان مربوط به دوره قاجار است و در آرادان، مجاور امامزاده شاه نظر واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۵۶۴۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
| مسجد جامع و حسینیه آرادان | |
|---|---|
تکیه آرادان | |
| نام | مسجد جامع و حسینیه آرادان |
| کشور | ایران |
| استان | استان سمنان |
| شهرستان | آرادان |
| اطلاعات اثر | |
| کاربری | مذهبی، حسینیه |
| دیرینگی | دوره قاجار |
| دورهٔ ساخت اثر | دوره قاجار |
| اطلاعات ثبتی | |
| شمارهٔ ثبت | ۵۶۴۸ |
| تاریخ ثبت ملی | ۲۵ اسفند ۱۳۸۰ |
تکیه آرادان، در کنار خیابان اصلی در نزدیکی بقعه امام زاده سلطان شاه نظر واقع شده‌است. این تکیه در دوره قاجاریه و برای نمایش تعزیه ساخته شده بود و دارای ارزش تاریخی است. بنا دارای دو در ورودی است که دراصلی و بزرگ آن از سمت خیابان و ورودی دیگر آن از سمت کوچه باز می‌شود. تکیه ازحجره‌ها و طاق‌نماها و اتاق‌هایی تشکیل یافته و دارای یک صحن روباز و بزرگ که بلندگاهی به اندازه ۴*۴ متر که محل نمایش تعزیه است می‌باشد، این تکیه دارای دو ایوان غربی و شرقی است که ایوان غربی آن در واقع راه دسترسی به تکیه است.
لازم به ذکر است که این تخت تعزیه این تکیه که شبیه با تحت تعزیه قودجان اصفهان بوده، در دوره رضا شاه، توسط خان منطقه تخریب شد اما در دهه 40 مجدد ساخته شد.
تا قبل از سال 1386 شمسی، این تکیه مسقف نبوده و سقف آن با پارچه پوشانده میشد اما بعد از سرما و زمان آن سال با کمک مردم و بانی گری تعزیه خوانی همچون سیدمهدی دریایی، سقف این تکیه مسقف شد.
نقل قولی از چادر سبز تکیه آرادان قبل از مسقف شدن
در روز نهم ماه محرم، محله جلیل آباد آرادان، میزبان عزاداران حسینی بود. در راه بازگشت به آرادان، زواری که از شهر تهران بودند و دختر معلولی داشتند به رئیس هیئت امنای وقت، یعنی حیدرخان حیدری، برخورد می‌کنند. حیدرخان، یک ظرف نذری به آن‌ها می‌دهد و مرد خیاط، داستان دخترش را برای ایشان بازگو می‌کند. در نهایت آن‌ها راهی شهر مشهد برای شفا دخترشان می‌شوند که نرسیده به نیشابور، این دختر شفا پیدا می‌کند. مرد خیاط، با مشاهده وضعیت دخترش، شبانه به آرادان باز می‌گردد و سراغ خانه حیدرخان را می‌گیرد. حیدرخان و پدرش که وضعیت دختر را دیده بود با مشاهده وضعیت دختر،سجده شکر به جای می‌آوردند و مرد قول می‌دهد که با هزینه خودش، تمام سقف هیئت را با چادر سبز رنگ بپوشاند. این چادر تا تابستان سال 1386 بخشی بزرگ از هیئت را می‌پوشاند اما به علت فرسودگی چادر و همچنین سرمای شدید، تصمیم به این گرفته شد که تکیه مسقف شود. از این روی در بین اهالی شهر این تکیه به دارالشفا نیز مشهور است.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ «دانشنامهٔ تاریخ معماری و شهرسازی ایران‌شهر». وزارت راه و شهرسازی. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۶ اکتبر ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۱۰ اکتبر ۲۰۱۹.