مهندسی پایدار
مهندسی پایدار (انگلیسی: Sustainable engineering) فرایند طراحی یا کاربری سیستم‌هایی است که از منابع و انرژی پایدار استفاده می‌کنند. به گونه‌ای که محیط زیست را به خطر نیندازند و نسلهای آینده قادر باشند نیازهای خود را برطرف سازند.
نقاط تمرکز مهندسی
- تأمین آب
- تولید غذا
- مسکن و سرپناه
- توسعه انرژی
- فرایندهای صنعتی
- توسعه منابع طبیعی
- پاکیزه کردن محل دفن زباله‌های آلوده
- برنامه‌ریزی پروژهایی به منظور کاهش اثرات زیست محیطی و اجتماعی
- احیای محیط زیست مانند جنگل‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه هاو تالاب‌ها
- ارائه مراقبت‌های پزشکی به افراد نیازمند
- کاهش دفع زباله
- بهبود فرایندهای صنعتی جهت از بین بردن ضایعات و کاهش مصرف
- استفاده مناسب و خلاقانه از فناوری
همچنین برای بهبود فرایندهای مهندسی در حوزه مواد و متالورژی، صنعت نیازمند پایدارتر شدن فرایندها و زیست محیطی تر شدن رشو های تولید است. روش های کاهش آلاینده ها، کاهش مصرف مواد اولیه، کاهش نیاز به انرژی در فرایندها و بهینه سازی مصرف سوخت در کنار استفاده از سوخت های غیر فسیلی زمینه های اصلی در مهندسی پایدار در حوزه مواد است.
مسکن پایدار
شیوه‌های ساخت و ساز پایدار شامل موارد زیر می‌شوند:
- محل سکونت پایدار:
انتخاب محل ساخت، پارامتری است که معمولاً نادیده گرفته میشود. دوری جستن از انتخاب محل ساخت و ساز نامناسب مانند ساخت و ساز در زمین‌های کشاورزی یا ساخت وساز در نزدیکی زیر ساخت‌های موجود مانند فاضلاب یا راه‌های ارتباطی
جستارهای وابسته
- مهندسی پایدار در حوزه مواد
- مهندسی محیط زیست
- فناوری زیست‌محیطی
- مهندسی عمران
- ساختمان سبز
- پایایی
- اکوتک
پانویس
- ↑ Huesemann, Michael H. , and Joyce A. Huesemann (2011). Technofix: Why Technology Won’t Save Us or the Environment, Chapter 13, “The Design of Environmentally Sustainable and Appropriate Technologies”, New Society Publishers, Gabriola Island, British Columbia, Canada, ISBN 0865717044, 464 pp.