میان‌دشت

این روستا در دهستان درواهی قرار داشته و براساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۹۷۶نفر (۱۹۷خانوار) می‌باشد.

البته قبل از تشکیل این روستا، در سمت غرب و شمال غرب مکان فعلی روستای میاندشت محل زندگی مردمان بوده‌است؛ که اطاعات مبثوتی از وضعیت آن در دست نیست و هیچ گونه آثار مکتوبی در این زمینه وجود ندارد و تنها آثار شفاهی و نقل و قول از معمریم می‌باشد؛ که در این نوشتار به صورت خلاصه بیان می‌گردد.

چاه مشکی: نام این روستا از کلمه چاه (مخفف چاه) و مشک یا مشک (مخفف بوی خوش) بوده‌است و وجه تشمیه آن بخاطر وجود چاه‌ها و قناتی در این محدوده جغرافیایی بوده و توسط گل‌ها و گیاهان خوش‌بو محصور شده بود و هر رهگذری که از این منطقه می‌گذشت متوجه این بوی خوش می‌شد؛ لذا این منظقه به چه موشکی(در گویش محلی) نام گرفت؛ که متأسفانه به علت استعمال غلط بعضی افراد، مسئولین به چاه موشی نام‌گذاری شد.ا

ا

لبته مدتی است که نام آن اصلاح شده است و به میاندشت تغییر نام یافته است

.

مردمان

این منطقه این سرزمین را برای سکونت به خاطر وجود چاه‌های کم عمق و عمیق مستعد برای کشاورزی انتخاب نمودند؛ و کار کشاورزی در میان آنان رونق فراوانی داشت. البته بر اساس آثار بجا مانده از آنان شغل کشاورزی و سفال‌گری و کوزه‌گری در میان آنان رایج بوده‌است. این روستا در مسیر عبور مرور تجار و بازرگان و مردمانی بوده‌است که از منطقه قلعه ای بهرام آباد سایر روستاها و شهرها به سمت بندر ریگ و گناوه عبور و مرورداشته‌اند. از این منظر نیز خرید و فروش صنایع ای نیز کوزه و ظرف سفالی در این منطقه صورت می‌گرفته‌است. البته به نظر می‌رسد فروش محصولات کشاورزی به مسافران و بازرگانان نظیر گندم، جو،تنباکو بیشتر بوده‌است. بر اساس بعضی یافته‌ها در این منطقه می‌توان به بعضی ظروف و سکه‌ها اشاره کرد. می‌بایست حضور مردمان را در این منطقه را مقارن با حکومت قاجاریه در ایران پیش‌بینی کرد. در این که چرا خالی از سکنه شده و به نابودی گراییده علت‌های مختلفی را ذکر کرده‌اند، گروهی شیوه بیماری‌های مسری نظیر طاعون و وبا را علت مرگ آنان دانسته، گروهی دیگر درگیری‌های قومی و اختلافات خانوادگی و کشت و کشتار بین آنان را علت نابودی آنان دانسته و گروهی نیز کوچ کردن همه آنان از این منطقه را علت وجود قحط سالی و خشکسالی‌های طولانی برشمردند که به نظر می‌رسد همین علت سوم منطقی برسد چرا که در این منطقه آثار مرگ و می زیاد نظیر اجساد یا قبرستان اصلاً نه به چشم می‌خورد نه تا کنون نقل شده‌است. البته بعضی هر سه عامل را دخیل در این قضیه می‌دانند. پس از چندین سال از نابودی آن تمدن در آن منطقه چند نفر که شغل دامداری گله داری را داشته‌اند به منطقه فعلی وکنونی پا گذاشتند. در رس این چندنفر و بزرگ این‌ها شیخ کرم خزایی بود. پس از سکونت وی و همراهانش در این منطقه بستگان او، وسایر طوائف دیگر به این منطقه پا گذاشتند. البته منطقه ای را که اینان برای سکونت اختیار نمودند در همان مکان قبلی که مردمان قدیم زندگی می‌کردند نبوده‌است. از جمله طوائفی که بعداً به این نقل مکان کردند عبارتنداز طایفه کهنسال، نوشاد، محمودی، رضایی،حسن پور،خزایی…

• درگاه ملی آمار
• روستای میان‌دشت بانک اطلاعاتی دهیاری‌های ایران