نجارکلا (لواسان)

کلا در زبان مازندرانی به معنای ده است ، نجاری این ده را بوجود آورده و به همین دلیل به نجار کلا مشهور است . چند روستا با نام های نجارکلای قدیم و نجارکلای جدید و نجارکلا (آمل) و نجارکلا (چالوس) و نجارکلا (بابل) نیز در استان مازندران وجود دارند . نجارکلا به دو صورت نَجارکَلا (Najar-Kala) و نِجارکَلا (Nejar-Kala) تلفظ می‌شود؛ کَلا شکل جدید واژه‌ای پهلوی بنام (کلا؛ یا کلات) به معنای قلعه است که قلات و قلعه معرب آنست. چنان‌که مردم بومی لواسان و خصوصاً ساکنین این محله در زبان عامیانه به دو محله نجارکلای بالا و پایین، «قلعه بالا» و «قلعه پایین» می‌گویند. در ریشه واژه نَجار یا نِجار اختلاف نظر وجود دارد برخی نِجار را نام شخصی می‌دانند که صاحب قلعه‌ها یا نگهبان آنها بوده و برخی آن را به همان معنای درودگر (نَجّار) و برخی آن را بر گرفته از کلمه نیزار می‌دانند که قول اقوی همین است چون در گویش محلی لواسانات حرف ز به جیم تبدیل میشود. بنا بر اسناد و مدارک قدیمی دست‌نویس دوره قاجاریه که حاکی از معاملات بین مالکین اراضی (نجارکلای پایین و سید پیاز) و خریداران دارد اولین شخصی که در عصر ناصری قاجار در محله نجارکلا بنای مسکونی احداث و آن را به‌آبادی به همراه باغستانهایی تبدیل نمود حاج عبدالله خان زینلی لواسانی بود که پس از وی کربلایی محمدصالح فرسیابی (افراسیابی) امامه‌ای و حاج یدالله کیانی و میرزا یحیی خان خالقی مبادرت به سکونت نمودند . دکتر مؤتمنی از پزشکان دربار مالک اراضی نجارکلای علیا(بالا) بود. در طول سالیان بعد خانواده‌های فتاحی و ریشی(شجاعی، رخشانی‌فر) به نجارکلا مهاجرت کردند. امروزه خاندان های زینلی ، فرسیابی ، افراسیابی ، فتاحی، کیانی ، خالقی ، حاجی مومجی ، ریشی و شجاعی بومیان و معتمدین محله نجارکلا بحساب می‌آیند. لوارک ، همند(Homand) ، شهرِوا(مخفف شهرآباد) ،تُکِۤه (Tokkeh) ، دره موسی ، دره سینکی و سید پیاز و برخی مکانهای دیگر از اجزای نجارکلای سفلی(پایین) هستند.[۱][۲]

"قصران" «قصران، نوشته دکتر حسین کریمان، ج ۱ صفحه ۴۸۴، چاپ ۱۳۵۷ هجری شمسی، نجارکلا (د-۳)».