نعل-پایه

شیوه «نعل-پایه» پس از فرارسیدن شیوه «طاق و چفد» به خاطر آسانی و کارایی به مراتب بیشتر سبک نوپدید از رونق افتاد. شاید اوج کاربرد این شیوه را در دوران باستان بتوان در سازه‌های تخت‌جمشید و معابد یونانی دید که نعل های کوه‌پیکر بسیار گران بر روی ستون‌های تناور کار گذاشته و مهار شده اند. پس از گسترش سبک «طاق-چفد» این سبک برای سده‌های طولانی تا دوران مدرن از رواج افتاد و کاربرد آن بسیار محدود به سازه‌های «تیر چوبی» ساده شد. وانگهی پس از دستیابی به تکنولوژی‌های نو در آلیاژ آهن و ساخت تیرهای پولادین و نیز دستیابی به تکنولوژی بتن ریزی این سبک باستانی بار دیگر در دوران مدرن رخ نمود و این بار سبک «طاق-چفد» بود که از رونق و شکوه هزاران ساله بازماند. شکوهی که اوج آن در معماری سنتی ایران و معماری گوتیک غربی است. با این همه سبک «طاق-چفد» کارایی خود را در هم‌کردی و هم‌افزایی با تکنولوژی نوزایش یافته «نعل-پایه» به شکلی دیگر بازیافت که نمونه برجسته آن ساخت پل‌های چفدی (قوسی) است که آمیزه ایست از دو شیوه «نعل-پایه» و «طاق-چفد». همچنین سبک «طاق-چفد» در پی هزاران سال کاربرد گسترده در معماری‌های جهان از ایلام باستان گرفته تا ایران و روم تأثیرات زیبایی شناختی الهام بخش و ماندگاری از خود برجای گذاشت که در نوزایش مدرن «نعل-پایه» دست کم جای خود را برآسای یک آمود در تن‌گذار سازه به خوبی باز کرد.

• فرسب
• نعل درگاه
• میزسنگ
• مهندسی سازه